Waarom Google Reviews underrated is
+ foto's maken van je eten in een restaurant, Eusexua en Sardijnse recepten
Iets meer Eusexua, iets minder foto’s
Samen met de suikerdetox, alcoholdetox en fastfooddetox is de ‘digital detox’ ook steeds populairder aan het worden. Variërend van apps die tracken hoelang je op Instagram zit, tot stilte retraites om tot jezelf te komen (en die tegelijkertijd je creatieve brein een boost geven). Offline zijn en niet overal foto’s van maken.
Het is iets waar ik zelf ook een handje van heb: zodra ik een restaurant binnen wandel en de eerste gerechten op tafel verschijnen heb ik de neiging om m’n telefoon uit m’n broekzak te trekken voor een esthetische foto. Nog voordat we een hap hebben genomen zijn er 10 foto’s gemaakt - tot ergernis van m’n vriend, voor mij is het vanzelfsprekend. Mara Grimm - food-recensent van het Parool - schreef ondanks dat foto’s maken tijdens het eten voor haar de normaalste gang van zaken is. Net zoals voor haar vrienden en bekenden: in stilte nemen ze voor elke gang een foto, daarna verdwijnt het toestel weer zo snel als dat ‘ie te voorschijn is gekomen. Om vervolgens het gesprek weer op te pakken waar ze gebleven waren. Terwijl mijn vriend zich nog geërgerd kán voelen (hij misschien nog niet numb-geslagen door de trend om alles maar te willen vastleggen), is het voor anderen niks meer dan een ingebakken gewoonte.
Deze vastlegdrang komt niet alleen omhoog in nieuwe restaurants (dat is mijn moment van zwakte). Ook tijdens concerten, een museumbezoek of voorstelling trekken mensen vanzelfsprekend hun telefoon erbij. Maar dit is nu ook overgeslagen naar alledaagse-momenten. Tijdens het koken van je prutje eten of je nieuwe kaarsenhouder op je tafelboek - alles verdient een foto. Freya India schrijft over hoe het normaal is geworden onder Gen-Z influencers om hun mental-breakdowns en relatieproblemen op sociale media te zetten. Alles. Moet. Gedeeld. Worden.
Hoewel ik nog een vage herinnering heb van vóór het telefoon-tijdperk, levert dat voor deze generatie een soort angst op dat als ze het niet vastleggen, het niet gebeurd is: digital memory anxiety. Een soort mind-fuck dat het zonder foto’s en bijkomende Instagram post, geen nut zou hebben. Freya wil dat meteen even rechtzetten:
“Here’s the truth: nobody cares about your life. They really don’t. I’m sorry but they watch your fireworks story for half a second. They hover over your selfie and then swipe to someone else’s. They skip through the concert you posted.”
Bovenstaand besef zou bevrijdend moeten werken. En daarnaast groeit - terwijl ons scherm ons leven over lijkt te nemen - de hoop op een alternatief. Een detox - maar ook steeds vaker een tegenwicht aan het escapisme dat onze telefoon ons biedt. Het was leuk voor ‘even’ - maar met 5 uur schermtijd is dat ‘even’ veelste lang geworden. Na periodes van brainrotting willen we weer present zijn. Of zoals dit alternatief wordt genoemd: Eusexia. Een term die bedacht is door popzangeres FKA Twigs, en de titel van haar nieuwe album dat eind januari is uitgekomen. Na Brat Summer, komen we nu aan bij Eusexia-Spring.
Eusexua is een combinatie van het woord euforie en seksueel. Het staat voor het toppunt van het mens-zijn. Oké, even wat preciezer: Twigs gebruikt de term om een staat van zijn te beschrijven waarin men zó opgaat in een activiteit dat je het besef van tijd verliest. Het gevoel dat je krijgt als je danst of op de bank kruipt met een verse kop thee (nog voordat je dan weer je telefoon oppakt, dat wel). Het is perfect aanwezig zijn. Het is niet denken aan het internet.
Gewoon een moment niks doen - zonder naar je telefoon te grijpen. Het is niet iets nieuws - in 2022 verschenen al artikelen zoals “Verdwaald in onze telefoon zijn we het mijmeren, stilstaan en nietsdoen verleerd”. Maar het lijkt de afgelopen jaren - met nog meer foto en video apps - niet minder te zijn geworden. Van de week las ik dit artikel over ADD (Attention Deficit Disorder) waarin Roland Grootenboer uiteenzet hoe we allemaal ADD hebben… dankzij de telefoon die aan onze hand geplakt zit.
“Dankzij die kuttelefoon en een overdaad aan prikkels en informatie, heeft iedereen een vorm van ADD. Problemen met concentreren en impulsbeheersing, waardoor we op halve kracht functioneren. Zelfs bij een duur TOTO-concert, waar je voor hebt betaald om er te zijn, lukt het ons niet om even stil te zitten”, aldus Grootenboer.
Toen ik merkte dat ik zelf weer zo’n 22 keer m’n telefoon had opgepakt tijdens werk en 15 foto’s had gemaakt van m’n doordeweekse dag: foto van m’n ontbijt, foto van m’n nieuwe hair-do, video van de zon op de Westertoren… Sta ik mezelf misschien ook veel vaker in de weg van m’n eigen Eusexua-moment dan ik denk.
3x pasta à la Sardegna
Na mijn ramen, Ottolenghi en soep-era zijn we nu aangekomen bij m’n pasta-era. Te pas en te onpas gebruik ik ‘era’ voor mijn wekelijkse cravings - en deel ik deze graag met jullie.
De pasta-era komt niet zomaar uit de lucht vallen: ik heb momenteel een zwak voor de Sardijnse keuken. Al maanden dagdroom ik van een sabbatical naar Italië - een leven vol pasta, markten en leessessies onder de zon. Stiekem was het ook de reden dat ik deze nieuwsbrief begon: áls ik dan daar zou zitten dan zou mijn nieuwsbrief nog het stukje houvast zijn wat ik digitaal zou kunnen meenemen. Enfin, het dagdromen is omgezet in concrete plannen, of zoals een tegeltje zou zeggen: “the distance between your dream and reality is action” (was dat maar altijd zo simpel). Maar de plannen zijn uitgedacht en vanaf eind april is Sardinië mijn tijdelijke thuisbasis. Reden voor een Sardinia-era.
Ik heb inmiddels twee boeken in huis over de Sardijnse keuken, waaronder Wilde Vijg en Venkel van Letitia Clark. Per seizoen beschrijft zij hoe de Sardijnse keuken door het weer wordt beïnvloedt, welke groenten in trek zijn en wat je beter links kan laten liggen. Wij gaan eind april die kant op - de zogenaamde primavera [lente].
“Sardinië heeft twee seizoenen, winter en zomer. Lente bestaat niet. Het is te koud en voor je het weet is het weer te warm. Als maart verandert in april, worden we een speelbal voor de twee winden die over het eiland waaien: de maestrale (de mistral) en de scirocco. - aldus de bewoners van het eiland.
Hier mijn favoriete pasta recepten ‘Wilde Vijg & Venkel’:
Artisjok-pecorino lasagne - een recept waarbij je zelf de lasagne bladeren maakt. Volgens Clark maakt dit een heel groot verschil - en ik kan er geen ongelijk geven. Artisjokken zijn de hele winter en lente verkrijgbaar, maar deze lasagne werkt ook heel goed met paddenstoelen en spinazie. Het recept uit het boek vind je hier terug op m’n Instagram.
Risotto met wilde asperge - Het voorjaar is ook het seizoen van de wilde asperges. Ik vind dit zelf ook altijd heel lekker in een klassieke risotto, maar in een pittige pasta werkt ‘ie ook. In het recept van Clark wordt er gebruik gemaakt van tomaten, maar een leuke twist kan fijn geraspte bottarga zijn. Het recept uit het boek vind je hier terug op m’n Instagram.
Gnudi met bladgroente en salieboter - het verrassendste recept uit het rijtje is deze bijzondere variant van de ravioli: Gnudi. Eigenlijk is het een soort van ravioli maar dan zonder de pasta er omheen - het lijken gewoon balletjes vulling (zie hieronder). Met ricotta en bladgroenten uit het seizoen kan je veel verschillende variaties van deze pasta maken. Het recept uit het boek vind je hier terug op m’n Instagram.
Verder is de lente op Sardinië het seizoen van de honing, wilde venkel, aardbeien en kruiden. En ook Pasen wordt er groot gevierd: wel een week lang staat Sardinië dan in het teken van eten - ik hoop daar nog een staartje van mee kan pakken.
Een weekend naar Renesse
We waren een weekendje weg voor m’n verjaardag - het lieve cadeau van m’n vriend. Hij regelde alles en vertelde me niets. Ik kan je vertellen: dat komt zelden voor (ik vind het veel te leuk om de regelneef te zijn, waar en met wie ik ook ben). Maar dat betekende dat ik me in het donker begaf en hij zich op glad ijs.
Zijn nummer één handvat in dit soort situaties (als hij buiten de ring is en niet op het Parool kan leunen) is de ratings van Google Reviews. Meerdere malen heeft Google Reviews ons van nuttige ratings en recensies voorzien of behoed voor een misstap. Noem het old school, maar het is soms veel fijner dan de zoveelste top 10-blog te moeten lezen. Ook tijdens ons weekend in Hauts-de-France (Frankrijk) afgelopen december zaten we in de ochtend driftig naast elkaar te scrollen op zoek naar de beste haute-cuisine. Niet lastig: alles had daar een 4,9 of hoger.
Voor een lokale bar of club is Google Reviews ook een must. Zeker toen we hier in een klein Frans dorp zaten. Dankzij Google Reviews werd ons deze clubervaring in ieder geval bespaard:
Hetzelfde gold in Renesse. Party-plek voor jongeren in de zomer, ghost town in de winter. Toch wist m’n vriend het maximale uit Renesse (en 3 graden met waterig zonnetje) te halen. Inclusief strandwandelingen, Zeeuwse wijn en sterrenwacht-rondleiding in Middelburg. De enige bar die wel open was hebben we uitgespeeld - dankzij Google Reviews wisten we dat die ook in de winter tot 3 uur ‘s nachts open was. (Wat we niet wisten was dat vrijdagavond karaokeavond is, dus dat was een verrassing waar niet tegenop te plannen viel).
Maar áls je dan toch 24 uur in Renesse bent is hier een itinerary (curated by boyfriend):
Maak een pitstop bij een kringloop - als je dan toch uit de Randstad bent, maak dan gebruik van het feit dat een kringloop ook vaak goedkoper is.
Nederlandse geproduceerde wijn is steeds meer in opkomst - en nee, Chateau Amsterdam is niet de enige. In tegenstelling, in Zeeland is een wijnproeverij nog veel leuker (en goedkoper). Wij gingen naar Wijnhoeve De Kleine Schorre. Je kan hier leuke proefglaasjes bestellen van hun acht beroemde wijnen (fun fact: als je KLM Business vliegt drink je deze ook). Daarnaast hebben ze goede borrelplanken die ervoor zorgen dat je tenminste een bodem kan leggen terwijl je aan je wijn sipt.
Daarna volgde een pitstop bij een kaasboer die daar om de hoek zit, kaasboerderij De Stolpe. We zochten hier verschillende Nederlandse kaasjes uit en namen er een paar extra mee voor thuis.
We sliepen in het De Zeeuwse Stromen, pal aan het strand en op loopafstand van het (verlaten) Renesse. Na een koude strandwandeling kan je hier opwarmen in de sauna, stoomcabine en zwembad, het is er allemaal.
In de avond gingen we naar Middelburg voor een bezoek aan het oudste (en ook hoogste) sterrenwachtmuseum van Nederland. Het was mistig maar op heldere dagen kan je tijdens deze avondrondleiding ook sterren kijken. Met een presentatie over planeten, de uitrusting van André Kuipers en quizvragen over de maan waanden we ons even terug op de basisschool. Niet gek: de helft van de bezoekers waren 3 tot 7-jarigen (met hun ouders) die óf in slaap vielen of driftig bij elke vraag over Mars hun vinger in de lucht staken. Gelachen hebben we gelukkig wel - en het Tiktok-algoritme van m’n vriend is sindsdien één en al planeten.
We dronken een drankje bij wat we in Amsterdam een ‘biertuin’ zouden noemen - de Vliegende Hollander. Een café met meer dan honderd verschillende biertjes. Keuzestress alom, maar het is hier altijd druk met Zeeuwen, erg gezellig.
Met een kleine kater van de karaokebar in Renesse gingen we de volgende wandelen in de duinen bij Westenschouwen. Bossen, duinen, strand, beschermd natuurgebied, je hebt het hier allemaal.
We sloten af met een lunch/vis/wegrestaurant bij eetcafé de Stelle. Makkelijk van de weg af vind je hier een snackbar die letterlijk van alle markten thuis is. Broodje kibbeling op een plastic stoel op het terras in het zonnetje.
Gaan in de Jordaan
Afgelopen zaterdag gingen mijn vriend en ik de Jordaan op stelten zetten. Een soort belated Valentine’s Day. Maar dan zonder alle commercie, maar inclusief makkelijke hap en vaasjes bier.
Wat we zagen: omdat Amsterdam 750 jaar bestaat zijn er dit jaar heel veel extra tentoonstellingen, excursies en evenementen om dit te vieren. We kijken allemaal uit naar het raven op de A10, maar voor het zover is kan je al heel veel leuke dingen doen. Wij gingen naar een fototentoonstelling in K84 van Daniel Nicolas. Twee jaar lang fotografeerde hij de Havenstraat - en het einde ervan. De recreatieve broedplaats in Amsterdam Zuid-West bestaat nu niet meer, maar wij kwamen er vaak voor een bezoekje aan kringloopwinkel Mevius.
Waar we aten: café de Druif dat menige yup inmiddels goed kent heeft een nieuw eetcafé geopend in de Nieuwe Leliestraat. Of nou ja, nieuw is het niet want café de Reiger bestaat al heel lang - maar ze hebben het in een nieuw jasje gestoken. Aangezien de ‘bruine kroeg’ weer helemaal in opkomst is, is dit geen slechte move. Ze hebben de laagdrempeligheid van een eetcafé behouden, maar de kaart vernieuwd: je vindt er Belgische klassiekers zoals een patatje stoof en Hollandse stamppot. Ook kan je er halve liters witte en rode wijn van de tap krijgen voor een heel zacht prijsje (12 euro). Goede plek voor een snelle hap in de stad!
Waar we dronken: een klassieker in de Jordaan is de Orangerie. Jong, oud, met kinderwagen of wandelstok - je komt het hier allemaal tegen. Een heerlijke plek voor een eerste drankje in de middag of om je avond mee af te sluiten. Door het oude donkere hout van het meubilair en de cultuurposters die tot wel twintig lagen dik over elkaar heen geplakt zitten besef je hoe oud dit café al is.
Waar we nog meer hadden kunnen drinken: café de Muurbloem. Dit adresje stond nog op mijn lijstje maar na de wijn bij café de Reiger en ons bezoek aan het concertgebouw die avond kwam dit er niet meer van. Ze hebben er natuurwijn en in het weekend sluiten ze ook de DJ-tafel aan. Een perfecte mix van een drankje en een dansje.
Waar we dansten: na het concertgebouw, waarbij je toch vooral stilzit, gingen we dansen. Dat deden we bij nachbar. Ik zou niet zeggen dat het m’n favoriete plek is om uit te gaan in Amsterdam, maar het is wel in de buurt en dat is met deze kou ook wel wat waard. Eycee draaide - happy techno/ house muziek, dus als je daarvan bent is het zeker een naam om te onthouden.
En de lijst van leuke plekken in de Jordaan is nog veel langer - dus in de volgende nieuwsbrief deel ik ze allemaal. Een heuse Jordaan Guide. Plan maar alvast meerdere avondjes in - want kiezen is moeilijk.
In ieder geval is de Jordaan de perfecte plek om je date mee naartoe te nemen (of iemand aan de haak te slaan). Volgens Time Out doen we het helemaal niet zo slecht in Amsterdam. Amsterdammers staan op plek 8 als het gaat om de liefde vinden.
Tot de volgende!
Mijn nieuwsbrief en archief met adressen zijn gratis, maar met een donatie kan ik nog meer adresjes zoeken en uitproberen. Én hier nog meer tijd voor vrijmaken. Ben je enthousiast? Doneren kan via de link hieronder.